Val-moed
Het is lang stil geweest op mijn website en op mijn blogs. De laatste is van juni 2021. Er is niet een duidelijke reden waarom er geen blogjes of andere schrijfseltjes langskwamen. Het ligt er ook niet aan dat ik het niet leuk zou vinden, want dat doe ik juist wel. Zo leuk, dat ik een afgelopen najaar 2x een schrijfcursus heb gevolgd, om mijn schrijfvaardigheden te ontwikkelen en vooral om geïnspireerd en uitgedaagd te worden. Er zitten best wat aardige schrijfseltjes tussen, geen uitgebreide blogs of artikelen maar eerder gedichten en verhaaltjes. Gedichten, ik wist tot voor kort niet dat ik daar iets mee had, maar toch dus. Mijn schrijfdocent vertelde dat ze soms een gedicht niet snapt, maar dat het dan toch mooi kan zijn of goed. Ik herken dat, in een gedicht kan je iets voelen, iets ervaren, het is een soort kunst met woorden, of soms met bijna geen woorden.
Mijn voornemen is om komende tijd wat schrijfsels te delen. Gewoon omdat ik er voldoening aan heb beleefd om het te schrijven en ik merk dat ik me schrijvend graag uitdruk en dingen kan verwerken die ik meemaak in het leven. Ik heb me verdiept in creativiteit en wat dit betekent, vooral de gedachte dat wij mensen al sinds ons bestaan creatief zijn vind ik aan de ene kant heel logisch en tegelijkertijd uitermate wonderlijk. Primair was het natuurlijk nuttig om bijvoorbeeld een quilt te maken voor in de koude winter. Maar als een oma de quilt bijzonder verfraait met borduursels omdat ze daar zin in heeft dan wordt het kunst. Een ieder mag zelf bepalen of het mooi is of niet, feit blijft dat zij een stukje eigenheid de wereld in heeft gestuurd middels haar kunstige versieringen.
Dus hier komt het, een stukje eigenheid vanuit mijn schrijfervaringen van afgelopen jaar. Dit keer een gedichtje, naar aanleiding van een kunstwerk van Antoine Josse, en gebaseerd op wat ik in de praktijk als relatietherapeut meemaak. Het was bijzonder om te ervaren hoe ik door dit gedichtje te schrijven woorden kon vinden voor de gevoelens die ik opdeed bij een stel in de praktijk en hoe dit schrijven, ondanks de zwaarte, verlichting gaf.
Val-moed
Jij en ik staan op de rand, de rand van vallen uit het wij
Als ik loslaat dan val jij, als jij vastklampt dan blijf ik zweven zonder vaste grond onder mijn voeten.
Ooit stonden we beiden op onze eigen grond en reikten we naar elkaar.
We hadden ieder ons eigen voetstuk en stonden afwisselend boven en onder elkaar.
Maar nu sta ik teveel op het jouwe en moet ik vallen om te komen bij het mij.
Laat je me los zodat ik kan vallen?
Geef me de moed om te gaan naar mijn mij.
Ik weet niet of mij ons weer terug breng bij wij.
Ik weet niet hoe diep de afrond is en waar de bodem is van mijn bestaan.
Geef me moed om te vallen want vallen moet
wil ik ooit weer verder gaan.
Val-moet