Standvastigheid 1: Het kleine
Net als de mensen die ik in mijn praktijk zie, heb ook ik het wel eens nodig om stil te staan bij mezelf. En op zoek te gaan naar balans. Afgelopen periode speelde dit nadrukkelijk in mijn leven. Het is niet makkelijk om geconfronteerd te worden met verdriet, beperkingen en tekortkomingen. Maar het maakte me dit keer wel standvastiger. Het was een boeiend leerproces. Graag neem ik je in een aantal blogs mee aan de hand van dit thema, standvastigheid.
Een betekenis van standvastigheid is trouw zijn aan de eigen principes, of constantheid. Ik vind het soms moeilijk om standvastig te zijn in een maatschappij waarin zoveel mogelijk is en er zoveel keuzes zijn. Na mijn carrière switch ben ik nu dan therapeut. Maar voor mijn gevoel is dat nog maar de basis en kan ik nog zoveel meer richtingen, opleidingen en cursussen volgen. Maar welke dan? En ben ik dan nu wel goed genoeg? Afgelopen periode konden we nieuwe eetkamerstoelen uitkiezen en dan zijn er zoveel keuzes te maken over het model, de prijs, stof of niet, de kleur…..Heel iets anders, maar toch dezelfde vraag wat is de béste keus? Het kan me wel eens gebeuren dat ik verzand in de mogelijkheden die wij in onze maatschappij hebben en dat ik mijn eigen principes vergeet. Het gevoel van niets te willen missen, de goede keuze te willen maken en succesvol te moeten zijn gaat dan voorop en zorgt voor stress.
Door de confrontatie met deze chaos-keuzestress-1001-mogelijkheden-bubbel op meerdere terreinen in mijn leven, moest ik wel stilstaan en terug naar de basis. En dan kom ik bij de kleine dingen. De ogenschijnlijk kleine dingen in mijn leven, die voor mij als persoon belangrijk zijn. Het lezen van een goed boek, rondlummelen in huis, een boswandeling, aandacht voor iemand hebben en er zijn in mijn gezin. Deze dingen maken mij rustig en helpen me om weer in te zien wat voor mij belangrijk is. Het helpt me terug te gaan naar constantheid, naar mijn waarden in dit leven.
Het woord standvastig heb ik overigens niet zelf bedacht. Het komt door het lezen van dat goede boek wat ik afgelopen periode heb gedaan. Standvastig is een ironisch geschreven anti-zelfhulpboek door Svend Brinkmann. Hij suggereert dat wij in het westen voeten hebben en alsmaar gaan, zelfs rennen naar volgende hoogtepunten en ervaringen. Hij stelt voor om meer te wortelen, wortelen in waarden die bel
angrijk zijn in dit leven en voor onze wereld. Niet door allerlei cursussen, coaching en zelfhulpboeken, maar onder andere door vaker nee te zeggen, meer te mogen twijfelen en gewoon genoegen te nemen met jezelf in plaats van altijd maar te willen ontwikkelen.
Mijn oma zei vroeger al “wie het kleine niet eert is het grote niet weerd”. En juist door het genieten en teruggaan naar het kleine, en genoegen daarmee nemen, krijg ik zicht op het grote en ontstaan er antwoorden op al die keuzevragen. Dan blijkt de parodie op dit gezegde, “wie het kleine niet leert doet het grote verkeerd”, minstens zo relevant. Mooi, toch nog iets leren, maar dan zonder opleiding of cursus. Gewoon leren aan het leven, met vallen en opstaan, volharden en weer doorgaan. Hoe dat precies gaat komt in een volgende blog. Of heb jij een suggestie?