Sprankeltjes in december
Het leven is mooi en tegelijkertijd kan het heel pittig zijn. Afgelopen periode ben ik geïntrigeerd door dit idee, dat ons leven bestaat uit tegenstellingen. En dat het een levenskunst is hoe je hier toe te verhouden.
Nu, in de decembe
rmaand, komt het contrast voor mij nog sterker naar voren. Het aan de ene kant genieten van de warmte en de gezelligheid die de feestdagen brengen in mijn huis, in mijn gezin en om me heen. Het aan de andere kant zien van de eenzaamheid en van de onzekerheid van bijvoorbeeld de vluchteling, van een oud iemand of van geliefden om mij heen met verdriet. Het voelt bijna onverdraaglijk om met dit bestaande contrast toch te genieten. Toch bedenk ik me ook dat iemand verdrietig ergens ver bij mij vandaan, weinig heeft aan mijn “getob” daar nog weer over. Daarnaast is er het contrast tussen het menselijke en het goddelijke wat in deze maand voor mij door het kerstverhaal naar voren komt. De menselijke kant die Maria laat zien en het goddelijke wat maakte dat er een kindje kwam. Met mijn menselijke kant is dit niet te vatten, is het onmogelijk dat dit ooit gebeurt is, zoiets als absurd. Met mijn hart en mijn misschien wel “goddelijke” kant, wil ik het geloven. Ik wil geloven in iets overtreffends, iets meer dan dit leven alleen en in iets puurs. Iets wat hoop en liefde voortbrengt.
Het hiertoe verhouden gaat dan over overgave, over vertrouwen en over risico’s nemen. Overgave aan iets waar ik geen zicht op heb en geen controle over heb. Vertrouwen op iets groters dan mijn eigen bestaan. En het risico nemen dat iets teleurstellend kan zijn. Dat is eigenlijk alles in vertrouwen loslaten én alles in liefde durven vastpakken en omarmen. Hoe vreemd ook deze dubbelheid geeft innerlijke vrijheid en geeft toestemming om ondanks alles te genieten van sprankelende momenten en dingen! Deze momenten wens ik ook jullie deze decembermaand van harte toe!