Onverteerbaar op je bord
Herken je dat zo’n taai stukje vlees dat veel moeite kost om op te eten? Het begint al met een stoeipartij op je bord, je wilt een klein stukje afsnijden, maar je komt er bijna niet doorheen met je mes. Uiteindelijk scheurt het stuk zich los en kan je vork zich naar je mond verplaatsen. Daar gaat het gestoei verder, al kauwend en malend probeer je het stukje kleiner te maken. Maar het is een nogal stug stukje vlees wat zich niet makkelijk laat verwerken. Op een bepaald moment vind je het goed en slik je het zo goed en zo kwaad als het kan toch maar door. In je maagkanaal aangekomen voel je het zakken, spreekwoordelijk gezegd, als een steen op je maag. Hoe het dan precies verder gaat is even afwachten maar verdere problemen zijn niet onoverkomelijk. Je hebt je buik er letterlijk vol van.
Het is net als het echte leven, soms krijgen je dingen op je “bordje” die letterlijk onverteerbaar zijn en waar je mee stoeit. Het hiervoor beschreven stukje vlees kan je terugsturen naar de ober of naar de kok, want dit is niet te eten. Dat kan je echter niet doen met de dingen die op je levensbord komen, de dingen die je overkomen. Je hebt het te doen met wat er is. Maar hoe dan als het echt onverteerbaar is? Het kleine mooie jongetje uit de klas van mijn dochter, dat na die verschrikkelijke ziekte het leven hier moest loslaten, dat kun je toch niet even zo doorslikken en verwerken?
Ik merk dat bij het verwerken van een dergelijke gebeurtenis ik stilval, ik heb geen woorden en ik voel enkel leegte en gemis. Witregels.
Een groot onverteerbaar verlies.
Na deze witregels hoort dit blogbericht eigenlijk te stoppen, dat is de realiteit van zo’n groot verlies. Maar het leven gaat verder. Dat vertaalt zich in het volgende stukje gestoei met gedachtespinsels gegoten in woorden, die hoe dan ook tekortschieten, maar wel een poging doen tot zin zoeken om verder kunnen leven…
De vergelijking met het bord wat je voor je kiezen krijgt gaat dan wellicht nog steeds op. In het begin verzet je jezelf er tegen, gooi je het bord misschien aan de kant of slik je het in een keer door om er maar vanaf te zijn. Soms probeer je het, om een hapje tot je te nemen en te verwerken, neem je er tijd, ruimte en aandacht voor. En soms schuif je het bord zacht aan de kant en eet je liever iets anders, wat dan bizar genoeg misschien zelfs lekker smaakt. Persoonlijk helpt mij dit, om het omgaan met wat er op je bord ligt te kunnen handelen. Ik mag me er tegen verzetten, op een bepaald punt kan ik verzet loslaten en het bord aanvaarden en zelfs een stukje van wat er op ligt toelaten. Er is dan een besef van en….en…, dit maakt dat ik me niet schuldig of bezwaard hoef te voelen. De gevoelens van verdriet, boosheid en waarom -vragen kunnen er volop zijn en geven een aanhoudend gevoel van een brok in mijn keel en onrust in mijn lijf, met alle gevolgen van dien. Tegelijkertijd kunnen de levenslustige, mooie en zinvolle dingen van het leven er zijn, de stralende zon aan een blauwe hemel, de nabijheid en het leuke bloemetje van die lieve vriendin, dat ontroerende lied, die heerlijke cappuccino en de warme knuffel van een collega.
Je bord delen met anderen kan de maaltijd lichter maken, ik geloof dat we daartoe als mensen bedoeld zijn. Via allerlei vormen kan dit vorm krijgen, mijn vorm hier en nu is deze blog. Ik waardeer het dat je het tot zover hebt willen lezen. Ik heb geen antwoorden voor hoe om te gaan met onverteerbare dingen die ons allemaal overkomen. Behalve dat ik steeds meer ontdek dat je jezelf en de ander een eigen unieke manier mag gunnen hoe om te gaan met wat er op het bordje ligt en dat we elkaar hierin mogen bevestigen. Dat geeft lucht, ruimte en zin. Om het complexe, dubbelzinnige en tegenstrijdige van het leven, te Leven. En om samen de maaltijd écht te kunnen delen.
