Eerlijkheid 1: Eerlijkheid is gastvrijheid
Eerlijk zijn, soms zo lastig maar wel wat het langst duurt. Want de waarheid houdt altijd stand. Ik wil hier graag een paar blogs aan wijden. Omdat eerlijkheid mij en mijn omgeving het verste gebracht heeft, maar ook omdat ik mezelf en anderen hiertoe wil aanmoedigen. Om het, hoe moeilijk ook, toch te doen.
Als eerste eerlijkheid naar mezelf toe. Het is een lang proces geweest, maar doordat ik eerlijk en trouw naar mezelf toe ben geworden heb ik een carrière switch van tandarts naar therapeut kunnen maken. Het begon met het überhaupt toegeven aan mezelf dat ik het vak tandarts toch niet zo leuk vond als ik had gedacht. Maar zo, wat was dat lastig. Ik had er toch zoveel jaar voor gestudeerd, ik was toch in een keer ingeloot, het moest toch zo zijn? Het ging toch ook goed met de studie? Tentamens bijna allemaal gehaald en bul met een klein beetje vertraging in de pocket? Patiënten voelden zich op hun gemak bij mij en waren erg tevreden. En dan nog te bedenken wat de titel en het inkomen wel niet betekende. Aanzien, zekerheid van een goed inkomen en sowieso werk. Toch knaagde het en het bleef knagen. Er volgden jaren van onzekerheid, van wikken en wegen en van zoeken. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het geen leuke tijd was dus dat ik dit proces niemand gun en aanraad.
Wat heeft de eerlijkheid dan opgeleverd? Of beter gezegd wat was dan de eerlijkheid? Het zit hem in een intuïtief voelen dat de weg van doorgaan en onzekerheden bevechten een té hobbelige weg zou worden. Met discipline en hard werken zou het vast lukken, maar een deel van mezelf zou ik er in gaan verliezen. En dit toegeven is het meest eerlijke wat ik naar mezelf toe heb gedaan. Er was alleen geen andere weg in het vizier, sterker nog de weg leek wel nog hobbeliger, mistiger en uitzichtlozer te worden. Geen doelen en geen paden te bekennen. Wat nu?
Toen kwam de impasse van een aantal jaar. Ik wist het niet. Kan er een doel in je leven zijn, een soort bestemming? Steeds maar weer toegeven, ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik eerlijk naar mezelf wil zijn. En vanuit het niet weten, is stap voor stap een klein weggetje ontstaan. Een weg naar mijn eigen hart en een weg naar het hart van de ander. Een pad wat nu redelijk helder is, maar die ik, om eerlijk te zijn, af een toe nog steeds wel een beetje kwijt ben. Er lopen namelijk wel eens beren op de weg. Beren dat klinkt eng en spannend, je zal er maar echt een tegen komen. Ik noem ze, sinds ik het gedicht over een herberg heb gelezen, gasten. En gasten zijn er en kun je niet ontkennen, dat zou namelijk geen recht doen aan de waarheid.
“Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast. Een vreugde, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt als een onverwachte bezoeker. Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij! Zelfs als het een hoop zorgen zijn die op gewelddadige wijze al het meubilair in je huis slopen” (uit het gedicht de Herberg, Rumi)
Als ik ergens te gast ben, vind ik het heerlijk om verwelkomd te worden en te ervaren dat het goed is dat ik er ben, dat ik welkom ben. Als ik eerlijk ben naar mezelf en mijn “gasten” verwelkom, ervaar ik ontspanning en een gevoel van thuis-zijn. Dankzij deze verwelkoming heb ik het proces van tandarts naar therapeut kunnen maken. En hoewel sommige gasten lastig waren en nog zijn, geloof ik dat elke gast mij completer maakt en bovenal eerlijker naar mezelf toe. Dus kom maar op met die gasten!
rmaand, komt het contrast voor mij nog sterker naar voren. Het aan de ene kant genieten van de warmte en de gezelligheid die de feestdagen brengen in mijn huis, in mijn gezin en om me heen. Het aan de andere kant zien van de eenzaamheid en van de onzekerheid van bijvoorbeeld de vluchteling, van een oud iemand of van geliefden om mij heen met verdriet. Het voelt bijna onverdraaglijk om met dit bestaande contrast toch te genieten. Toch bedenk ik me ook dat iemand verdrietig ergens ver bij mij vandaan, weinig heeft aan mijn “getob” daar nog weer over. Daarnaast is er het contrast tussen het menselijke en het goddelijke wat in deze maand voor mij door het kerstverhaal naar voren komt. De menselijke kant die Maria laat zien en het goddelijke wat maakte dat er een kindje kwam. Met mijn menselijke kant is dit niet te vatten, is het onmogelijk dat dit ooit gebeurt is, zoiets als absurd. Met mijn hart en mijn misschien wel “goddelijke” kant, wil ik het geloven. Ik wil geloven in iets overtreffends, iets meer dan dit leven alleen en in iets puurs. Iets wat hoop en liefde voortbrengt.
