Gewoon zoals het is
Op een onverwacht moment, als je de kozijnen aan lakken bent, komt er dan zo’n naar en verdrietig telefoontje, een overlijdensbericht. Dergelijke telefoontjes heb ik nu een aantal keren gekregen in mijn leven, het zijn hele onwerkelijke gesprekken die nog lang “nagonzen” in mijn hoofd. En ook de periode daarna is vol ontkenning, het kan toch niet waar zijn dat ze er niet meer is. Toch heb ik deze keer daarbij iets anders ervaren. Ik ben nog zoekend hoe dit precies te noemen en ik vermoed dat het er mee te maken heeft dat ik “iets ouder” aan het worden ben en de dood meer bij het leven kan plaatsen. Tegelijkertijd schokt deze bevinding me, ik bedoel, dit leven van deze mooie vrouw was niet af en het was een plotseling einde, dit kan toch niet waar zijn? En het kan toch ook niet waar zijn dat ik daar zo snel al iets van kan aanvaarden? Misschien heeft het ook wel te maken met de alledaagsheid waarmee mijn kinderen afgelopen tijd zijn omgegaan met dit sterfgeval. Het ene moment maakten ze ruzie over wiens kaarsje mocht branden en wie het kaarsje uit mocht blazen, het andere moment was het spelen op de computer weer belangrijk en stond het kaarsje ongezien te zijn. Grapjes werden er gemaakt, maar ook gesprekken er over en opmerkingen als “oh ja ik heb ook wel eens dat mijn ogen ‘s ochtends niet open willen, dan doe ik gewoon even zo” en pardoes drukt mijn dochter haar oogleden omhoog. Lachen en huilen kunnen er allebei zijn en ik leer daarvan. Bij mij mogen het leven en de dood er beide toch ook iets meer zijn.
Alleen overheerst nog vooral het verdriet en het gemis en daarom deze blog, toegewijd aan haar. Ook dat is iets wat ik van mijn kinderen leer, gewoon vertellen wat er is, zonder je zorgen te maken of het nu gepast is of niet. Zelfs nu ik dit zo opschrijf denkt er iets in mij, “ja, maar je moet ze toch bepaalde normen leren, want sommige dingen kunnen ze toch niet zomaar zeggen hoor” en “moet je nu hier een stukje over schrijven wat iedereen kan lezen en zelfs een plaatje erbij zetten?”.
Gelukkig hoor ik daarnaast het stemmetje van deze geliefde mooie vrouw, “wees jezelf want dat is mooi, doe maar en geniet”, daar was ze zelf zo in gegroeid. Ik ga met haar in mijn hart daarin verder groeien. Het gemis wordt er niet minder door, maar het geeft wel een beetje moed om zonder haar verder te gaan, wetende dat dit ook haar proces was.