Geven, vragen en ontvangen
Mijn vorige blog eindigde ik met ‘wees jezelf, want dat is mooi’. Dat is een mooi uitgangspunt, maar hoe doe je dat nou? En hoe doe je dat als het gaat om hele kwetsbare dingen van jezelf?
Zorgen, vragen, gevoelens, schaamte, angsten en moeiten zijn zaken die je niet zomaar aan iedereen laat zien. Omdat je een risico loopt, het risico om niet gekend en niet gezien te worden hierin. Toch heb ik onlangs ervaren hoe krachtig het is om wel iets kwetsbaars te laten zien aan mensen om mij heen. Het ging om hulp en steun vragen. Mijn eerste neiging was om alles zelf regelen en zelfstandig te zijn. En dan vooral om niet afhankelijk te hoeven zijn van een ander en bij iemand in het krijt komen te staan. Toen ik dan na een interne worsteling, toch een hulpvraag stelde, kwam er zóveel reactie en hulp. Daarmee kwam ik bijna in een volgende worsteling: hoe moet ik dit ontvangen? Met blijheid en dankbaarheid, dat zeker. Maar ook een soort onwerkelijkheid, verlegenheid en schroom. Gunnen mensen mij dit echt? Nou, ja dus en ik geniet er van.
Het belangrijkste wat ik er van heb geleerd, is dat het concreet uiten van een behoefte ertoe kan leiden dat je dan echt kunt gaan ontvangen waar je naar verlangt. Bij het ouder worden moeten we leren om datgene wat we willen met woorden te krijgen. Ik merk en zie, ook door eigen ervaring, dat het lastig is om netjes en gepast met woorden datgene te vragen wat we nodig hebben. We denken dat we het moeten pakken zonder vragen of dat de ander het maar moet raden wat we nodig hebben. Of we denken voor de ander en willen niet bij de ander in krijt staan. Wat ik geleerd heb is dat ik vrij mag zijn met vragen. De ander is vrij met geven. En alleen al in het ontvangen en creëren van deze wederzijdse vrijheid ligt een oprechte en mooie verbinding tussen mensen. Het is de vrijheid geven aan en ontvangen van elkaar, om jezelf te mogen zijn, om ja of nee te kunnen zeggen. Deze ervaring maakt me heel rijk! Ik zou zeggen probeer het ook eens!