Eerlijkheid 3 (slot): heerlijk eerlijk?
Na de vorige blogs over eerlijkheid volgt nu de afsluiter over eerlijkheid. Eerlijk zijn naar de naar de ander toe, de willekeurige ander. Het even geduurd voor deze blog zich heeft gevormd. Uiteraard door zomer die er tussen kwam, maar het is net zo goed een smoes zijn om me niet aan dit onderwerp te wagen. Want met eerlijkheid naar de ander toe bedoel ik eerlijk zijn over je eigen gevoelens, gedachten en meningen én die van de ander en dit in het contact brengen. Precies dat vind ik nog best lastig. Zoals ik in blog 1 beschreef, eerlijkheid naar mezelf toe is nog te doen, vaak weet ik wel wat zich daar bevindt. Eerlijk zijn over de ander en wat ik van die ander vind is ook nog onder woorden te brengen. Stap 3, dit in contact brengen dat is een uitdaging en niet echt heerlijk.
Het kan namelijk ingaan tegen hoe het hoort, of tegen bepaalde normen en opvattingen of nog lastiger tegen bepaalde geloofsovertuigingen. Het kan leiden tot verwijdering, onbegrip of conflicten. Het is een kunst om jezelf trouw te zijn en de ander recht te doen. Naar mijn mening is het onderwerp of thema waarover de eerlijkheid gaat ondergeschikt aan het contact wat er is. Neem bijvoorbeeld een leidinggevende en een werknemer. Een leidinggevende wil dat een product op manier x gemaakt wordt. De werknemer maakt het op manier y. De leidinggevende vindt de werknemer eigenwijs en vind het erg vervelend dat het niet gemaakt is zoals hij had gezegd. Hij kan nu macht gebruiken om te zorgen dat manier x toch wordt gehandhaafd. Maar hij kan ook het gesprek aangaan met de werknemer. En als eerste benoemen dat hij zich niet serieus genomen voelt als de werknemer zijn eigen gang gaat. De werknemer voelt zich uitgenodigd en gaat vertellen dat hij bepaalde redenen had om het op manier y te doen. Dat blijken hele legitieme redenen, tegelijkertijd mag het ook benoemd worden dat de leidinggevende hiervan op de hoogte had willen zijn, net zo legitiem. Het gesprek hierover en de eerlijkheid vanuit beide kanten zorgt ervoor dat het contact hersteld wordt. En dat je elkaar recht in de ogen kunt blijven aankijken.
De natuur: het ultieme het is zoals het is
Mijn persoonlijke uitdaging zit er in dat ik eerlijk tegen de ander moet zeggen als ik het even niet weet. Ik heb wel eens het gevoel iets te moeten vinden, of te moeten zeggen, maar dan weet ik niet wat. In bijvoorbeeld een leiderschapspositie werd er dan iets van mij verwacht en dacht ik dat ik teleurstellend zou zijn als ik geen duidelijke visie had op een heikel thema. Het verhaal dat ik dan in mijn hoofd bedacht is dat dit toch echt niet kan als leider en dat ik op die manier ons team niet goed uit de verf liet komen. Ik wees mezelf af en had ook nog eens een schuldgevoel ten opzichte van mijn team, erg onprettige gevoelens in het contact op dat moment. Als ik eerlijk ben naar mezelf, dan is het dus zo dat ik het even niet weet én dat ik dit in contact mag brengen. Daarmee doe ik recht aan mezelf en recht aan de ander. Misschien is er dan een verschil, omdat de ander wel een duidelijke mening heeft. Dit kan mij dan weer een opstapje bieden om er verder bij stil te staan en wie weet komt er ook een mening of een visie uit. Mijn ervaring is dat dit vaak wel gebeurt en dat dit veel prettiger is dan wanneer ik maar gewoon ga praten en doe alsof ik het direct al weet. Als ik dat doe, gewoon meepraten, krijg ik achteraf vaak zo’n gevoel van dit klopt niet helemaal met wat ik echt vind. Als ik dus even stilsta bij mezelf, en het “niet weten” komt het vaak vanzelf. Soms is het er niet en ook dat is ok. Om het maar heel populair te zeggen, het is zoals het is, maar met mijn toevoeging, het is heerlijk eerlijk. Wat is jouw heerlijke eerlijke uitdaging?