Een potje vulling voor 2019
Door een creatieve invulling op de zondagmorgen ontstond inspiratie voor een vervolg van mijn leegte-ervaring blog (zie https://www.hartenhechtwerk.nl/welkom-in-mijn-leegte/) en tegelijkertijd werd mijn creatieve denkproces actueel. Ik geniet ervan hoe dingen soms samenvallen in mijn gepieker, geniet of mijmer mee over potjes, vulling, liefde en discussies…
Potje ervan maken
We mochten, in de kerk notabene, kleien en een potje maken. Nu hou ik wel van een out-of-the-box invulling tijdens een dienst, maar dat dit me zo aan het denken deed had ik niet verwacht. De opdracht was om een potje te maken uit een homp klein, de bedoeling is dat er uiteindelijk een groot kunstwerk van gemaakt wordt, hoe mooi! Wat mij bijzonder raakte was de uitleg bij de vorm en functie van een potje. Een potje is een oeroud model wat al eeuwen gebruikt wordt voor van alles en nog wat.
En het heeft eigenlijk twee basisfuncties: het kan dragen en het kan geven. Het kan vulling ontvangen en vulling uitdelen. Bij een potje gaat dit op een hele duidelijke en overzichtelijke manier, als die vol is stroomt het en als die leeg is, is die leeg. Vanuit een leeg potje kan je niet schenken en bij een vol potje past niets meer bij. Simpel toch?
Hoe gecompliceerd ligt het in ons eigen leven, als we onszelf als een “potje” zien? Gelukkig past op elk potje een deksel. En mogen we er een potje van maken, althans dat was het thema van de bijbehorende zondagsdienst. In de praktijk zie ik echter vaak dat we op verschillende manieren moeite hebben met vulling: goede vulling geven aan de ander, vulling ontvangen van de ander, jezelf leegmaken van vulling (of misschien beter gezegd ballast), onverzadigbaar op zoek zijn naar vulling (of beter gezegd “nepvulling”) en jezelf (laten) vervullen met rust, liefde en vrede. Ik kan alle kanten op met dit thema, alleen door de actualiteit van de dag heb ik me dit keer laten leiden.
Nashville verklaring
Tijdens het mijmeren over deze blog, barst de discussie over de Nederlandse versie van de nashville verklaring in alle hevigheid los in de media en op social media. Omdat het thema’s zijn die me na aan het hart liggen; seksualiteit, geloof, identiteit en de liefde, volg ik het nauwgezet. Ik vind het heftig en verdrietig om te zien en voelen hoe dit zorgt voor gespletenheid en voor “voors en tegens”. Het gieten van standpunten in een dergelijke verklaring is voor mij beklemmend en star, het voelt statisch, stellig en niet liefdevol. Ook de manier hoe er soms op gereageerd wordt vind ik ongenuanceerd, populistisch en eenzijdig. Tegelijkertijd lees ik ook interessante, constructieve en waardevolle reacties. Er wordt een behoorlijk potje van gemaakt, om in de potjes metafoor te blijven. Ik moet mezelf een beetje beschermen om me niet teveel te laten vullen met alles hierover te willen lezen, kijken en horen en na te denken over hoe ik hierop moet/mag reageren.
Liefde is
“Liefde wordt werkelijkheid in wat we zeggen en wat we doen en in hoe we anderen behandelen”, las ik vanochtend in een overdenking. Liefde overstijgt wat mij betreft meningsverschillen en standpunten, liefde respecteert en accepteert deze. Hoe wijs zijn dan de woorden van de door mij zeer gewaardeerde Dirk de Wachter: “Liefde gaat over de onmogelijkheid van de onvoorwaardelijkheid”. Godzijdank is er op dit moment een televisieprogramma over de liefde op tv, “Liefde is”, waarin de Wachter af en toe van zulke mooie woorden mag delen. Volgens hem ligt de sleutel van de (duurzame) liefde juist in de aanvaarding van het mislukkende. We vatten en verdragen het niet dat het niet lukt. Terwijl het juist in het vastlopen is, dat de schoonheid verschijnt. Het kunnen in “vastlopen-tijd”, doorzetten, dat is de liefde, daar gaat het over. Daar ligt de sleutel, doorzetten. Deze quotes gaan over de duurzame liefde met betrekking tot relaties (aflevering 3), ik denk dat het ook maatschappelijk toepasbaar is. Deze nashville discussie loopt redelijk vast, het maakt mensen boos, bang en verdrietig, juist omdat er zoveel van afhangt bij alle “partijen”. Het lukt niet om hier eenheid over te krijgen, ik vraag me af of dit ooit gaat lukken. Dit verdragen, zou daar de schoonheid in zitten?
Verdragen
Volgens de Wachter gaat het over de vraag, hoe kan ik de ander zo goed mogelijk laten zijn, hoe kan ik voor de ander blijvend liefdevol zijn? Het gaat mij niet om een cliché sausje toe te voegen over de liefde en gericht te zijn op de ander, een flinke discussie mag er zijn. Het gaat mij om waar ben ik wel of niet mee gevuld en wat laat ik stromen naar de ander en in mezelf. Ik zou willen zeggen tegen iedereen die zo druk met deze discussie bezig is, tegen ieder ander en tegen mezelf, laat de liefde werkelijkheid worden. Een beetje verdraagzaamheid over en weer zou fijn zijn. Dat begint vaak thuis, in het klein, in de “saai-igheid” en gewonigheid en niet in de bubbel van perfectie, uiterlijk en succes (aldus de Wachter). Hoe ga je om met je huisgenoten, collega’s en naasten? Dat begint met de vraag wat de vulling van mijn potje is, wat heb ik te geven en mag ik ontvangen? Voor mij concreet betekent dit af en toe even afstand doen van deze discussie, mijmeren, lezen en stil worden. Het leren verdragen dat deze discussie onaf is, menselijk is en vastloopt op sommige plekken. En me te laten vullen met Liefde.
Voornemens voor een nieuw jaar zijn niet zo mijn ding, elke dag kan een moment zijn voor een voornemen, een keus om iets anders te doen. Alleen toen ik mijn nieuwe, lege, ouderwetse papieren agenda voor 2019 aan het invullen was, bedacht ik me wel, hoe zal ik dit jaar gaan vullen? Door deze discussie ben ik gesterkt in mijn verlangen om dit jaar bij te dragen aan liefdevolle relaties, privé en professioneel. Het thema vulling, liefde, potje, geven en ontvangen vallen samen in deze eerste blog van 2019, ik wens daarom iedereen een goed potje liefde & verdraagzaamheid toe voor 2019. Én ik neem me van harte voor hier zelf ook mijn potje aan bij te dragen!!!