Boeken-reis naar mijn hart
Als ik op vakantie heb, ga ik meestal fysiek op reis naar een andere plek dan thuis. Daarnaast ga ik ook niet-fysiek op reis, ik ga op reis in en met mijzelf. Ik ga op die reis door mijn boeken naar mijn hart.
Snelweg lezen
In het begin van een vakantie “moet” ik me door een aantal boeken heen lezen om echt tot rust te komen. Tot ergernis van mijn daadwerkelijke reisgenoten, ben ik vaak loyaler naar de hoofdpersonen van mijn boek dan naar hun. Gemiddeld duurt het 3-4 boeken, waarvan ik dan ongeveer 1 per dag doorjakker. Doorjakkeren, een beetje net als op de snelweg, dan vliegen de bomen, struiken en huizen aan je voorbij. Bij mij vliegen de woorden, zinnen en hoofdstukken voorbij. Totdat ik met een voldane plof het boek dichtklap, diep zucht en weer bewust wordt van mijn omgeving. Deze eerste boeken zijn romans, die lekker weglezen, waarbij ik lekker mijn tranen laat stromen als het me raakt, kan grinniken als het grappig is en vooral dus lekker kan doorlezen. Inmiddels weten mijn reisgenoten dit en laten ze me rustig zitten. Hoe drukker en ingewikkelder ik het had voor mijn vakantie, hoe meer ik moet lezen om tot rust te komen.
In de tweede week sta ik meer open voor mijn omgeving, onderneem ik meer dingen en ben ik creatief. Er is altijd wel een roman die ik aan het lezen ben maar het boek kan blijven wachten. Soms ben ik niet gepakt door dat ene verhaal en soms heb ik zin in andere dingen. Er komt stilletjes aan ruimte voor wat meer zwaardere kost. Zoals non fictie, werk-gerelateerde boeken en boeken over religie en spiritualiteit.
Wandeltempo
Zo waren er dit jaar 2 boeken waar ik niet door heen kon jakkeren. Het ene boek vroeg fietstempo en het andere boek zelfs wandeltempo. Zoveel indrukwekkende passages, zinnen en verhalen die vragen, net als tijdens een wandeling, een stilstaan om te ervaren hoe het uitzicht is. “Rood is ja” van Sara Kroos is dat wandelboek. Nu werd dit boek mij voorgelezen, als audioboek, dat maakte het door het boek heen reizen nog langzamer. Normaliter sla ik té gedetailleerde stukjes over, skip ik té moeilijke passages en lees ik vooral om het plot te pakken. Bij het luisteren naar de scènes en naar het verhaal van Sara kón ik geen stukjes skippen. Hoe graag ik dat soms wilde, omdat het hartverscheurend en ondragelijk is wat er is gebeurd. Tegelijkertijd gaf dat me de mogelijkheid de rauwe waarheid echt te horen en tot me door te laten dringen. Het gaf me een diep besef en diepe indruk van hoe gelaagd seksueel misbruik is en hoeveel impact dat op iemands leven heeft.
Stilstaan is soms nodig om dingen weer helder te zien
Het deed me stilstaan. Tijdens het stilstaan voelde ik intern rillen, boosheid en lichtelijke verlamming als gaat over hoe belangrijk, hoe delicaat en hoe kwetsbaar de therapeut-client relatie is. Rillen als een soort enge gewaarwording dat ik ook die vertrouwenspersoon voor mijn cliënten ben en daarmee invloed heb op iemand. Boos omdat er zoveel grenzen overschreden worden naar iemand toe die niet in staat was om grenzen aan te geven. Verlammingsverschijnselen omdat dit verhaal me zo bewust maakt dat ik als therapeut sowieso ook fouten maak. De humor en wonderlijke woorden en zinnen in het boek halen me weer uit de verlamming en helpen me door te lezen. Sara verstaat de kunst van met taal de dingen onder woorden te brengen die onder woorden gebracht moeten worden. Dat heeft als resultaat pareltjes van zinnen die er niet hadden moeten zijn, maar ze staan er toch.
Ik citeer een aantal, bewust met witregel, om even op wandeltempo de zinnen te kunnen lezen:
“Hoe zeer je de deuren ook dichtdoet van je traumafort, zintuigen hebben een loper van ieder slot”
“Afgepelde staat van zijn”
“Mijn klachten hadden een stiekeme vergadering gehad met elkaar en besloten over te gaan tot een upgrade”
“Dikke Peetie (naam van de ptss) is een logé die veel langer blijft dan je wilt”
Een boek naar mijn hart, en dan vooral in de betekenis dat het boek me bij mijn hart bracht. Het boek geeft me een extra drive voor het werk wat ik doe. Respect aan haar, de taalkunstenaar die dit verhaal aan papier heeft durven toe vertrouwen.
Fietsend door de klei
Door het tweede boek kon ik iets makkelijker “heen-fietsen”, alhoewel dit boek net zo en toch anders indrukwekkend is. “Confettiregen” van Splinter Chabot lag al een tijdje te wachten, mijn zoon had hem gelezen voor school en raadde mij hem aan. Ik ben hem dankbaar dat hij zijn uitleentermijn heeft verlengd zodat ik hem nog kon lezen. Eveneens op een beeldende en gevoelige manier beschrijft Splinter zijn zoektocht naar zichzelf via de hoofdpersoon Wobie. Wederom ervoer ik ook hier de gelaagdheid van seksualiteit en persoonlijkheid en hoe iemand op diens eigen tijd diens eigen proces heeft te gaan. Zijn filosofische uiteenzettingen over het leven intrigeren me. Zoals een stukje over dat ons wereldbeeld als we geboren zijn van de zachtste klei is die we maar kunnen bedenken en dat het aan de omgeving de taak is om die klei langzaamaan vorm te geven. Volgens Wobie is het de kunst om de zachtheid van die klei die je als kind bent je hele leven te behouden. Om de klei niet uit te laten drogen, te voorkomen dat er hardheid in sluipt en barsten ontstaan. Het willen streven naar het zijn van zachte klei daar gaat het hem om. Zodat we flexibel en bewegelijk zijn en te vormen zijn in elke vorm, kleur en met eigen bestanddelen zoals confetti en glitters. Zodat we kunnen worden wie we zijn.
Een weg met confetti
Dank aan Splinter Chabot en Sara Kroos, dat ze hun reis naar hun hart mochten en konden maken en dat ik heel eventjes een beetje hun reisgenootje mocht zijn. Op mijn tempo en op mijn manier zodat het mijn reis is met de boeken naar mijn hart. Deze zomer was het een reis met rode confetti op de weg. Confetti op de weg, iets wat je overigens alleen ziet als je langzaam reist.