Een bestemming als doel of een doel als bestemming?
Doelen, ik had er altijd een beetje moeite mee. Een doel was voor mij zo prestatiegericht en daarmee maatgevend en oordelend. Immers als je doelen niet haalt dan heb je het niet goed gedaan, dan krijg je geen beloning of iets anders naars gebeurt. Natuurlijk had ik wel bepaalde doelen en zijn er dingen die je graag wilt behalen, zoals een diploma of een klus afronden. Maar ik vermeed een beetje daar teveel mee bezig te zijn, uit angst voor teveel druk en teveel moeten.
Het klopt als je hierin leest dat er wat verandert is en dat ik er iets anders over ben gaan denken. Met het schrijven van de vorige blogs over standvastigheid en dan met name over file rijden en je (levens) weg gaan, zijn daar woorden voor gekomen. Immers als je een weg gaat, leidt deze altijd wel ergens naar toe. Nu ben ik nog steeds niet enkel gericht op het behalen van de eindbestemming. Mijn gerichtheid zit veel meer in de weg als zodanig gaan en van daaruit richting aanhouden. Er is balans nodig in het nastreven van een doel en ‘zijn’ op de weg daar naar toe.
In de vorige blog richtte ik me op het ‘zijn’ op de weg en de aanvaarding daarvan. Nu wil ik me richten op het doel en wat je daarmee zou willen. Als je namelijk je doel helder hebt, dan is het ook veel makkelijker om de weg er naar toe te bepalen en te ontdekken welke weg daarvoor nodig is.
In mijn werk voor stichting Kostbaar Vaatwerk heb ik te maken met vrouwen die in een enorme crisis komen als ze ontdekken dat hun partner seksverslaafd is. Ze komen in een emotionele achtbaan en reageren daar ieder verschillend op. Eén ding is hetzelfde, ze zullen een weg hier doorheen moeten vinden, er is geen pasklare oplossing of herstelremedie. Maar het maakt verschil wat voor doel ze met die weg willen behalen. Een doel zou kunnen zijn zo goed mogelijk ervoor zorgen dat hij stopt met zijn verslaving door bijvoorbeeld veel controle uit te oefenen en dan weer gewoon verder gaan zoals het altijd was. Er kan ook sprake zijn van helemaal geen doel, het overkomt je volledig, je blijft hangen in verdriet en boosheid en er gebeurt weinig. Het kan echter ook anders. Een crisis kan een mogelijkheid geven om te groeien, om patronen te doorbreken en om actief een rol te spelen in je eigen levensverhaal. Echter dit vraagt wel om een keuze en moed. Moed om nieuwsgierig te zijn naar jezelf en stil te staan bij jezelf. Het doel kan daarom anders zijn. Het doel is dan in eerste instantie stilstaan bij jezelf, bij je relatie en bij je partner. En ondanks de pijn en het verdriet gericht zijn op groei en hier samen of misschien uiteindelijk alleen sterker uit te komen door te werken aan jezelf. Van daaruit ‘zijn’ en op weg gaan ontstaan weer specifiekere doelen.
Voor een lezing bij Kostbaar Vaatwerk mag ik meer uitleg geven over hoe je dat doet. Stilstaan terwijl je in een emotionele achtbaan zit, het lijkt zogezegd bijna onmogelijk. In de volgende serie blogs wil ik daar meer uitleg over geven. Zoiets als een proefrit in een tot stilstand gezette achtbaan.