About Mieke

Posts by Mieke:

Boeken-reis naar mijn hart

Als ik op vakantie heb, ga ik meestal fysiek op reis naar een andere plek dan thuis. Daarnaast ga ik ook niet-fysiek op reis, ik ga op reis in en met mijzelf.  Ik ga op die reis door mijn boeken naar mijn hart.

Snelweg lezen

In het begin van een vakantie “moet” ik me door een aantal boeken heen lezen om echt tot rust te komen. Tot ergernis van mijn daadwerkelijke reisgenoten, ben ik vaak loyaler naar de hoofdpersonen van mijn boek dan naar hun. Gemiddeld duurt het 3-4 boeken,  waarvan ik dan ongeveer 1 per dag doorjakker. Doorjakkeren, een beetje net als op de snelweg, dan vliegen de bomen, struiken en huizen aan je voorbij. Bij mij vliegen de woorden, zinnen en hoofdstukken voorbij.  Totdat ik met een voldane plof het boek dichtklap, diep zucht en weer bewust wordt van mijn omgeving. Deze eerste boeken zijn romans, die lekker weglezen, waarbij ik lekker mijn tranen laat stromen als het me raakt, kan grinniken als het grappig is en vooral dus lekker kan doorlezen. Inmiddels weten mijn reisgenoten dit en laten ze me rustig zitten. Hoe drukker en ingewikkelder ik het had voor mijn vakantie, hoe meer ik moet lezen om tot rust te komen.

In de tweede week sta ik meer open voor mijn omgeving, onderneem ik meer dingen en ben ik creatief. Er is altijd wel een roman die ik aan het lezen ben maar het boek kan blijven wachten. Soms ben ik niet gepakt door dat ene verhaal en soms heb ik zin in andere dingen. Er komt stilletjes aan ruimte voor wat meer zwaardere kost. Zoals non fictie, werk-gerelateerde boeken en boeken over religie en spiritualiteit.

Wandeltempo

Zo waren er dit jaar 2 boeken waar ik niet door heen kon jakkeren. Het ene boek vroeg fietstempo en het andere boek zelfs wandeltempo. Zoveel indrukwekkende passages, zinnen en verhalen die vragen, net als tijdens een wandeling, een stilstaan om te ervaren hoe het uitzicht is. “Rood is ja” van Sara Kroos is dat wandelboek. Nu werd dit boek mij voorgelezen, als audioboek, dat maakte het door het boek heen reizen nog langzamer. Normaliter sla ik té gedetailleerde stukjes over, skip ik té moeilijke passages en lees ik vooral om het plot te pakken. Bij het luisteren naar de scènes en naar het verhaal van Sara kón ik geen stukjes skippen. Hoe graag ik dat soms wilde, omdat het hartverscheurend en ondragelijk is wat er is gebeurd. Tegelijkertijd gaf dat me de mogelijkheid de rauwe waarheid echt te horen en tot me door te laten dringen. Het gaf me een diep besef en diepe indruk van hoe gelaagd seksueel misbruik is en hoeveel impact dat op iemands leven heeft.

Stilstaan is soms nodig om dingen weer helder te zien

Het deed me stilstaan. Tijdens het stilstaan voelde ik intern rillen, boosheid en lichtelijke verlamming als gaat over hoe belangrijk, hoe delicaat en hoe kwetsbaar de therapeut-client relatie is. Rillen als een soort enge gewaarwording dat ik ook die vertrouwenspersoon voor mijn cliënten ben en daarmee invloed heb op iemand. Boos omdat er zoveel grenzen overschreden worden naar iemand toe die niet in staat was om grenzen aan te geven. Verlammingsverschijnselen omdat dit verhaal me zo bewust maakt dat ik als therapeut sowieso ook fouten maak. De humor en wonderlijke woorden en zinnen in het boek halen me weer uit de verlamming en helpen me door te lezen.  Sara verstaat de kunst van met taal de dingen onder woorden te brengen die onder woorden gebracht moeten worden. Dat heeft als resultaat pareltjes van zinnen die er niet hadden moeten zijn, maar ze staan er toch.

Ik citeer een aantal, bewust met witregel, om even op wandeltempo de zinnen te kunnen lezen:

“Hoe zeer je de deuren ook dichtdoet van je traumafort, zintuigen hebben een loper van ieder slot”

“Afgepelde staat van zijn”

“Mijn klachten hadden een stiekeme vergadering gehad met elkaar en besloten over te gaan tot een upgrade”

“Dikke Peetie (naam van de ptss) is een logé die veel langer blijft dan je wilt”

Een boek naar mijn hart, en dan vooral in de betekenis dat het boek me bij mijn hart bracht. Het boek geeft me een extra drive voor het werk wat ik doe. Respect aan haar, de taalkunstenaar die dit verhaal aan papier heeft durven toe vertrouwen.

Fietsend door de klei

Door het tweede boek kon ik iets makkelijker “heen-fietsen”, alhoewel dit boek net zo en toch anders indrukwekkend is. “Confettiregen” van Splinter Chabot lag al een tijdje te wachten, mijn zoon had hem gelezen voor school en raadde mij hem aan. Ik ben hem dankbaar dat hij zijn uitleentermijn heeft verlengd zodat ik hem nog kon lezen. Eveneens op een beeldende en gevoelige manier beschrijft Splinter zijn zoektocht naar zichzelf via de hoofdpersoon Wobie. Wederom ervoer ik ook hier de gelaagdheid van seksualiteit en persoonlijkheid en hoe iemand op diens eigen tijd diens eigen proces heeft te gaan. Zijn filosofische uiteenzettingen over het leven intrigeren me. Zoals een stukje over dat ons wereldbeeld als we geboren zijn van de zachtste klei is die we maar kunnen bedenken en dat het aan de omgeving de taak is om die klei langzaamaan vorm te geven. Volgens Wobie is het de kunst om de zachtheid van die klei die je als kind bent je hele leven te behouden. Om de klei niet uit te laten drogen, te voorkomen dat er hardheid in sluipt en barsten ontstaan. Het willen streven naar het zijn van zachte klei daar gaat het hem om. Zodat we flexibel en bewegelijk zijn en te vormen zijn in elke vorm, kleur en met eigen bestanddelen zoals confetti en glitters.  Zodat we kunnen worden wie we zijn.

Een weg met confetti

Dank aan Splinter Chabot en Sara Kroos, dat ze hun reis naar hun hart mochten en konden maken en dat ik heel eventjes een beetje hun reisgenootje mocht zijn. Op mijn tempo en op mijn manier zodat het  mijn reis is met de boeken naar mijn hart.  Deze zomer was het een reis met rode confetti op de weg. Confetti op de weg, iets wat je overigens alleen ziet als je langzaam reist.

Groei en ontwikkeling in je leven door creativiteit

Ooit wilde ik creatieve therapie studeren. Het leek me mooi om met mensen in contact te zijn, creatief bezig te zijn en daarmee mensen verder te helpen. Het kwam er toen niet van, althans de studie heb ik niet gedaan. Maar creativiteit is wel de rode draad in mijn leven. Door een aantal keuzes en inzichten van afgelopen tijd wordt de draad weer meer zichtbaar en voelbaar.

Creatief proces

Zo mag ik graag out of the box denken en vind ik het leuk om in mijn praktijk klanten te stimuleren tot een creatief proces. Ik ga dan met iemand op zoek naar waar iemand blij van wordt en waar iemand van kan genieten. Dat is soms een hele puzzel. Het geeft dankbaarheid en ontroering als iemand op een dag een puzzelstukje gevonden heeft. Zo was er eens iemand die stralend binnenkwam met het nieuws dat er een puppy ging komen omdat diegene in dit geval, gevoeld had ik moet iets met dieren. Dat creatieve proces waar ik dan een stukje aan bijdraag daar ga ik, en de klant, heel goed op. Ik heb het dan niet bedacht, diegene is daar uiteindelijk zelf bij gekomen, daar geniet ik maximaal van.

Creativiteit is energie

Ik geloof dat ieder mens creatief is, dat is niet perse de creativiteit die gaat over “crea-bea-en” en fröbelen. Dat kan en het is veel groter. Creativiteit gaat over het scheppend vermogen wat wij als mensen in ons hebben. Het scheppend vermogen om iets van onszelf de wereld in te brengen. Het is een energie die door je heen kan stromen en kan maken dat je in de flow zit, ergens heel goed op gaat en de tijd vergeet.

Creativiteit helpt om met bepaalde moeiten en blokkades in je leven om te gaan. Creatieve processen vinden meer plaats in onze rechterhersenhelft, daar waar ook ons gevoelsleven is. Onze linkerhersenhelft is van de analyse, plannen, denkkracht, logisch redeneren en structuur. Dat wat we hier in het Westen aardig goed ontwikkelt hebben. Juist door de blijheid en het kunnen genieten van de puppy, zoals in het eerder aangehaalde voorbeeld, ontstond er ook opening voor persoonlijke groei en verwerking van moeilijke dingen. En in andere gevallen gaat het over kunnen, mogen en leren genieten op zichzelf zodat genieten van seksualiteit ook kan groeien.

Kintsugi, herstel van gebrokenheid met goud

Komende maanden ga ik een creatieve werkvorm introduceren in mijn bedrijf die erg mooi aansluit bij Hart & Hechtwerk. Verwonderlijk is dat ik een heel aantal jaren geleden daar zelf al mee bezig was, de rode draad was er toen al. Deze rode draad is een gouden draad aan het worden waar ik persoonlijk erg blij mee ben. Destijds heb ik stenen borden gebroken en gelijmd met goudverf voor het “herstel-na-vreemdgaan programma SAMEN”. Dit is een Japanse kunstvorm genaamd Kintsugi. Het idee daarvan is dat gebrokenheid herstelt en gehecht mag worden met goud. Zodat door de kwetsbaarheid en pijn heen iets heel kostbaars ontstaat. Het gehechte geheel heeft een diepe waarde. Het gaat over accepteren en verdragen van de imperfecties en gebrokenheid van het leven en ze op een bepaald moment zelfs mogen en kunnen koesteren omdat het puur en echt is. Omdat het gaat over iemands persoonlijk en unieke verhaal en dit mag ruimte krijgen.

Dat is waar ik met Hart & Hechtwerk aan wil bijdragen en met deze creatieve kunstvorm wil ik dolgraag verder. Hoe ik daarbij ben gekomen en hoe dat verder zal ontwikkelen zal komende maanden duidelijker worden dus wordt vervolgd…

Voor nu ben ik tot de conclusie gekomen dat creativiteit mij enorm goed doet en dat het mij helpt om te ontwikkelen en groeien, als persoon en als ondernemer. Creativiteit is een kernwaarde van mij persoonlijk en van mijn bedrijf. Wat betekent creativiteit voor jou?

Voor de geïnteresseerden: In het tweede filmpje van de volgende website pagina https://relatieherstelacademie.nl/ vanaf minuut 3:28 zie je hoe ik een bord breek, en het vervolgens met goudlijm herstel.

En voor meer inspiratie en informatie over kintsugi zie mijn Pinterest bord over kintsugi

 

Thuis voelen in je lichaam

 

Haar lichaam beweegt vloeiend op de muziek, als een golfbeweging van het topje van haar hoofd tot het puntje van haar voet. Ze is één golvend geheel. Ze staat zelfverzekerd, rechtop, blij en enthousiast voor ons. Ze neemt ons mee, begeleidt ons door de dansbewegingen, doet eindeloos voor, bevestigd ons in de groei die we maken en wil ons laten floreren. Dat wat ze ons vertelt; “ga trots staan, neem een sierlijke houding aan, doe het vanuit je lichaam en niet vanuit je hoofd”, dát leeft ze zelf uit. Haar welvende lichaam dartelt door de zaal, net als haar lach die soms boven alle muziek uitschatert. De sfeer is gemoedelijk. Soms is ze lichtelijk chaotisch en vergeet ze haar eigen dansbewegingen. Hoe ontspannen en drempelverlagend is dat. Fouten maken mag, met een beetje zelfspot en weer die vrolijke lach beginnen we gewoon  weer van vooraf aan. Ze maakt contact met elke vrouw en moedigt ons aan ons lichaam te bewonen en te voelen. Ik geniet, ik laaf me in vrouwelijke energie en flow die elke week door de ruimte waait.

Versterkt, vervrouwelijkt en blij sta ik na zoveel weken oefenen op het podium. Ik neem me voor gewoon te gaan met de flow en gun mezelf dat het niet perfect hoeft te zijn, maar dat ik vooral mag genieten en stralen. Stralen lukt overigens wel met al die pailletjes, kraaltjes, gouden glansjes en glitters….

Fotograaf Peter Slagboom

Deze vibe, die is een soort tegengif, voor de perfecte beeldcultuur en standaard “look” waar ons lichaam en waar wij als vrouw aan zouden moeten voldoen en hard voor en mee moeten werken. Dit gun ik iedereen, thuis voelen in je lichaam, je lichaam vieren, connecten met elkaar en samen plezier maken door dans en muziek. Snelle en langzame bewegingen, strak en soms heel zacht, stoer en sensueel,  jong en oud en elk lichaam met eigen vormen. En dan ook nog al die kleuren in de mooie zachte zijden sluiers, rokken en heupdoeken.  Dit presenteert zich allemaal vanuit liefde, plezier en passie.

Dankbaar ben ik om dit mee te mogen maken, om te ervaren dat ik zwaarte uit mijn lichaam kan dansen en dat mijn lichaam mijn thuis is. Door contact met mijn lichaam en contact met anderen mag ik lichtheid en schoonheid ontvangen en dat geeft plezier. Met dit voelverhaaltje ervaar ik weer een glimp van deze prachtige ervaring. Vanaf mijn buikdanscarrière doe ik  af en toe een shimmy (dat is lekker schudden met je lichaam), ik draai nog eens rond met mijn heupen, ik laat mijn rok zwieren om mijn benen en ik voel mijn lijf, het is goed zoals het is. Bedankt Sheila!

Verbeelding

 

 

 

Wat zegt dit beeld jou? Wat doet dit beeld met jou? Raakt het je? Maakt het beeld je blij, verdrietig, somber, energiek of geeft het nog een ander gevoel?

Beelden zeggen vaak meer dan woorden en doen rechtstreeks een appél op je gevoel. Dat dit klopt ervoer ik afgelopen weken in een training die ik volgde over het zenuwstelsel. In die training moest ik o.a. een oefening doen met ongeveer 20 verschillende afbeeldingen en was de opdracht kort dat beeld op me in te laten werken. Er waren natuurfoto’s, foto’s van kinderen en volwassenen, getekende beelden, kunst en architectuur. Natuurbeelden maken mij in het algemeen blij, maar een natuurfoto waarin plastic vervuiling zichtbaar is maakt me boos en geeft me soms ook een hopeloos gevoel. Het doel van de oefening was om ervaring te krijgen hoe ons zenuwstelsel werkt en hoe snel het “shift” tussen verschillende ervaringen en in dit geval beelden. Het was zogezegd een reis langs ons zenuwstelsel en langs de verschillende stadia die we daarin kunnen hebben. Het gaat niet over iets goed kunnen of over beoordeeld worden. Het gaat over een stukje biologie en over hoe we als mensen “ge-wired” zijn en dat onze biologie eigenlijk continu scant op signalen van veiligheid en gevaar. Het voert te ver om hier de hele training te gaan uitleggen en slaat het beeld plat als ik er heel veel woorden weer aan ga toevoegen.

Toch deze kleine noot. In een tijd waarin er veel beelden vanuit de hele wereld op ons afkomen in ons dagelijkse leven, welke beelden geven dan een “glimmer“? Dat wil zeggen een blij en levendig gevoel? Hoe is het om bij zo’n beeld heel even stil te staan en op je in te laten werken? Ik heb bewust een beeld gekozen met niet een enorm sterke associatie om er ook een beetje mee te kunnen spelen en om duidelijk te maken dat het voor iedereen anders kan zijn. En om vooral de impact van beelden onder woorden te kunnen brengen. Want “a picture is worth a thousands words“, dát toch eigenlijk ook wel weer waar 🙂

Voor wie iets meer wil weten over glimmers, ons zenuwstelsel en veiligheid/gevaar, check het volgende filmpje theorie over ons zenuwstelsel

Val-moed

Het is lang stil geweest op mijn website en op mijn blogs. De laatste is van juni 2021. Er is niet een duidelijke reden waarom er geen blogjes of andere schrijfseltjes langskwamen. Het ligt er ook niet aan dat ik het niet leuk zou vinden, want dat doe ik juist wel. Zo leuk, dat ik een afgelopen najaar 2x een schrijfcursus heb gevolgd, om mijn schrijfvaardigheden te ontwikkelen en vooral om geïnspireerd en uitgedaagd te worden. Er zitten best wat aardige schrijfseltjes tussen, geen uitgebreide blogs of artikelen maar eerder gedichten en verhaaltjes. Gedichten, ik wist tot voor kort niet dat ik daar iets mee had, maar toch dus. Mijn schrijfdocent vertelde dat ze soms een gedicht niet snapt, maar dat het dan toch mooi kan zijn of goed. Ik herken dat, in een gedicht kan je iets voelen, iets ervaren, het is een soort kunst met woorden, of soms met bijna geen woorden.

Mijn voornemen is om komende tijd wat schrijfsels te delen. Gewoon omdat ik er voldoening aan heb beleefd om het te schrijven en ik merk dat ik me schrijvend graag uitdruk en dingen kan verwerken die ik meemaak in het leven. Ik heb me verdiept in creativiteit en wat dit betekent, vooral de gedachte dat wij mensen al sinds ons bestaan creatief zijn vind ik aan de ene kant heel logisch en tegelijkertijd uitermate wonderlijk. Primair was het natuurlijk nuttig om bijvoorbeeld een quilt te maken voor in de koude winter.  Maar als een oma de quilt bijzonder verfraait met borduursels omdat ze daar zin in heeft dan wordt het kunst. Een ieder mag zelf bepalen of het mooi is of niet, feit blijft dat zij een stukje eigenheid de wereld in heeft gestuurd middels haar kunstige versieringen.

Dus hier komt het, een stukje eigenheid vanuit mijn schrijfervaringen van afgelopen jaar. Dit keer een gedichtje, naar aanleiding van een kunstwerk  van Antoine Josse, en gebaseerd op wat ik in de praktijk als relatietherapeut meemaak. Het was bijzonder om te ervaren hoe ik door dit gedichtje te schrijven woorden kon vinden voor de gevoelens die ik opdeed bij een stel in de praktijk en hoe dit schrijven, ondanks de zwaarte, verlichting gaf.

 

Val-moed

 

Jij en ik staan op de rand, de rand van vallen uit het wij

Als ik loslaat dan val jij, als jij vastklampt dan blijf ik zweven zonder vaste grond onder mijn voeten.

Ooit stonden we beiden op onze eigen grond en reikten we naar elkaar.

We hadden ieder ons eigen voetstuk en stonden afwisselend boven en onder elkaar.

Maar nu sta ik teveel op het jouwe en moet ik vallen om te komen bij het mij.

Laat je me los zodat ik kan vallen?

Geef me de moed om te gaan naar mijn mij.

Ik weet niet of mij ons weer terug breng bij wij.

Ik weet niet hoe diep de afrond is en waar de bodem is van mijn bestaan.

 

Geef me moed om te vallen want vallen moet

wil ik ooit weer verder gaan.

 

Val-moet

 

 

bron afbeelding

Verstoppertje spelen

“Seksualiteit is de volwassen versie van verstoppertje spelen”, aldus Esther Perel in het gesprek wat ze had met Gabor Mate. N.a.v. de film the wisdom of trauma. Het gaat over waar ben jij en waar ben ik, hoeveel zijn we in contact met onszelf en met die ander. En zegt ze, aan het eind van het gesprek: “Ik werk niet op trauma, ik werk op spel, maar ik weet dat het over trauma gaat, ik wil gewoon aan de andere kant zijn en doe het spel”. De andere kant van de medaille van trauma en lijden, is genieten, plezier en spelen. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden en haar ingang in werken met mensen is vanuit spel, levendigheid en vitaliteit. In haar persoonlijkheid belichaamt zij waar ze voor staat, inspirerend, levendig en sprankelend. Deze quotes zijn een feest van herkenning voor mij en bevestigen me in wat ik doe. Soms kan ik wel eens denken waarom heb ik me gespecialiseerd in het thema seksualiteit, het is een groot thema, er zijn heftige dynamieken in een relatie en het kan zo’n destructieve uitwerking hebben als het misgaat. Het gaat over ons mens-zijn en over dingen die spelen in de “krochten van iemands ziel”, om het maar zwaar uit te drukken. Maar na dit gesprek weet ik het weer, ik wil óók en misschien wel juist, bijdragen aan plezier, levendigheid, pleasure, sprankeling en spel. Uiteraard vaak, eigenlijk altijd, door trauma stukken heen. Maar wel vanuit de diepe overtuiging binnen in mij, dat wij als mensen allemaal een echte authentieke zelf hebben en dat dit nooit vernietigd kan worden. En dat hier leven,  ruimte, plezier en spel is.  Dit zijn ongeveer de woorden zoals Gabor Mate zijn film eindigt.  En, voegt hij er aan toe, de energie van trauma kan getransformeerd worden naar de energie van leven.

Dit geeft mij hoop, inspiratie en motivatie om mijn werk te doen. We leven in een crisis tijd die mijns inziens nog lang niet afgelopen is. De impact die afgelopen anderhalf jaar heeft op onze relaties, persoonlijkheid, zingeving, kinderen is enorm. Ik heb veel aanmeldingen in mijn praktijk van stellen in een crisis, ik kan niet meer tegemoet komen aan de aanmeldingen. Spijtig vind ik dat, maar ook tekenend voor in welke tijd we zijn en wat ons de komende jaren misschien wel te doen staat. Stilstaan bij trauma en ook op zoek gaan naar jezelf en de ander, verstoppertje spelen dus, niet alleen in bed. Esther Perel noemt 3 tools connection, control en pleasure die belangrijk zijn om terug te winnen. En control gaat niet over controle als in krampachtigheid en het vasthouden van controle waardoor je stijf en rigide wordt. Maar het gaat juist over controle los durven laten en overgeven van controle, door ervaringen waarin je voelt dat je iets mag nemen en ontvangen voor je eigen plezier en je niet bang hoeft te zijn voor afwijzing en/of zelfkritiek. Hoe een uitdaging is dat, in een tijd waarin we enorm bezig zijn geweest en nog steeds zijn met controle, met alle regels en vrijheidsbeperkingen.

Ik weet niet hoe en ook niet hoe ik onder woorden moet krijgen welk verlangen er in mij leeft als het gaat om het omgaan met onszelf en elkaar in deze crisis. Als ik uitga van waar ik dit stukje mee begon, via spel werken met mensen dan kom ik er. Door levendigheid, spel, vitaliteit, genieten, sprankeling op te zoeken. En door jezelf te vragen waar ga ik goed op, waar voel ik mezelf in de flow zijn. Niet die adrenaline kick gedreven heftige activiteiten. Maar de kleine dingen, de zon op je huid, de geur van lekkere eettentjes, het uitzicht op een veld vol klaprozen, het geluid van spelende kinderen op straat, het gevoel van gezien te worden door iemand, het proeven van een lekkere maaltijd, het borrelen van creatieve ideeen binnen in je, het bezig zijn met je handen in de tuin, een diepe ademhaling die neemt en die je hele lijf voedt. Het loslaten van de controle door het nemen van een vrij uurtje voor jezelf, of misschien wel meer.  Én kiekeboe spelen met een kleind kind, een groter kind of misschien wel je partner. In het moment zijn en datgene beleven wat er is en wat je een gevoel geeft dat je leeft. Dank aan Esther Perel en Gabor Mate voor deze inspiratie voor hoe het leven hier en nu te leven.

Klik hier voor meer informatie over film the wisdom of trauma

En hier de link naar het gesprek tussen Gabor Mate en Esther Perel

 

Bron afbeelding: Catana Comics uit het boekje ultieme liefdesmomentjes

Enquête voor mijn opleiding -oproepje voor jonge ouders

Afgelopen jaar voor het eerst vader of moeder geworden? Dan is dit berichtje voor jou. Zou je ons (Milan Hanckmann verloskundige en medestudent en ik) willen helpen door deze enquête in te vullen? In het kader van onze opleiding aan de Rinogroep tot consulent seksuele gezondheid doen wij een onderzoekje naar seksuele gezondheid onder jonge ouders, een jaar na de bevalling van het eerste kindje. Alvast bedankt en als je niet in de doelgroep valt, deze link en/of oproep delen helpt ook! Bij deze loink naar de enquête, het kost ongeveer 8 minuutjes van je tijd. 

Seks en de ballen

Hoe houden we het leuk?

Herken je dat, al die ballen in je leven die je aan het hooghouden bent en dat je denkt, seks, hoe dan met al die ballen? Het is een veel voorkomend fenomeen, als je uit de verliefdheidsfase bent, je hebt een duurzame relatie en je leven is wat meer gesetteld, dat seks een beetje in de sleur raakt. De vraag hoe houden we het leuk seksueel en relationeel, speelt dan op. Mét alle verantwoordelijkheden oftewel ballen die je hoog hebt te houden, zoals: werk, huis (houden), sport, sociaal leven, geldzaken, kinderen, hobby’s. En nu is daar ook nog die mega grote bal “Corona”….

Afgelopen week heb ik, met een collega, een presentatie gegeven over dit onderwerp voor mijn opleiding tot consulent seksuele gezondheid. De presentatie was gericht op de “dertiger”, die volop in het leven staat, maar de “zestiger” bleek zich er ook in te herkennen. Het was een feest van herkenning, voor mij (bijna veertiger) in de voorbereiding al, en gelukkig ook voor de toehoorder. Ik ga in deze blog de balletjes lekker opgooien en delen wat de kern van dit verhaal was zodat we weer iets meer plezier hebben met onze ballen 😉 …

De hamvraag is dus vooral, hoe houden we het leuk?  Seksualiteit, in een goede relatie, maakt zo’n 15-20% onderdeel uit van de tevredenheid over de relatie in zijn algemeenheid. Maar als er problemen zijn, dan wordt het thema seksualiteit veel groter en worden problemen hier ook aan toegewezen, het percentage is dan 50-70% (Bron: Laat me niet los, Sue Johnson).  Belangrijk om oog voor te houden dus dat het leuk blijft, of dat het weer leuk wordt.

Stellen die het tot in hun grijze dagen leuk houden hebben een aantal overeenkomsten. Om hier een ezelbruggetje voor te hebben heb ik het volgende toepasselijke woord gebruikt:

BALANS

Immers om al die ballen goed hoog te houden en er plezier mee te hebben is er voor het geheel balans nodig. Elke letter van het woord staat voor een vaardigheid of uitdaging om te doen.

B: Bewust & Beducht zijn van je motieven

Stellen die het leuk houden vrijen niet vanuit 1 motief. Er zijn wel meer dan 200 motieven om te vrijen (https://www.seksonderzoek.be/sekservaringen/237-motieven-om-seks-te-hebben/ ). Niet elk motief is uiteraard passend bij elk persoon. Een ook niet elk motief is even zuiver. Maar slechts 1 motief hebben om te vrijen, bijvoorbeeld omdat het hoort in een duurzame relatie, dat is wel heel karig en schraal. En dan wordt het ook snel saai. Bewust hier van zijn en beducht hier op zijn kan helpen om motieven uit te breiden, te veranderen en het niet saai te hebben.

A: Afstemmen en Aanpassing op veranderingen/omstandigheden in het leven

Paren die het leuk houden kunnen goed afstemmen op veranderingen in hun leven en hebben veerkracht en flexibiliteit. Bijvoorbeeld als je een onregelmatige baan krijgt van 40 uur, dan heb je gewoon relatief minder tijd om relatie-tijd te hebben en zul je je verwachtingen bij moeten stellen. Elke dag samen eten is bijvoorbeeld niet meer haalbaar. Het krijgen van een kindje zorgt ook voor een grote verandering in tijd, energie en aandacht. Corona is een omstandigheid die voor iedereen aanpassing en afstemming vraagt. Een vriendin van mij heeft een creatieve afstemming op corona gemaakt. Zij organiseerde date-pakketten voor stellen. Nu we niet meer de deur uit mogen gaan, kun je en date-pakket voor thuis bestellen. Hoe creatief afgestemd op deze omstandigheid in ons leven? Inspirerend en een voorbeeld. (Gelijk ook een praktische tip om het leuk te houden, plan een date bij https://www.up-2-date.nl/ )

L:Loslaten begrip Libido/spontane zin

Spontane zin, of ook wel libido bestaat niet. Zin in seks is altijd een combinatie van een context (je omgeving/gesteldheid), prikkel en communicatie hierover. We zijn hierin nu eenmaal verschillend, de een reageert sneller op bepaalde prikkels dan een ander. Of je dan wel/niet zin in seks krijgt gaat veel meer over bereidheid om zin te krijgen en jezelf hierin te kennen wat je hiervoor wel/niet nodig hebt van jezelf en van de ander.

Verschil in zin is vaak al eerder bekend binnen de relatie. En net zoals met veel andere verschillen, gaat het vooral over hoe je omgaat met het verschil. Na de komst van kinderen, of na de verliefdheidsfase, is zin in seks vaak een thema wat voor veel spanning en conflicten kan zorgen. En zo wordt een meer seksueel probleem een relationeel probleem. Stellen komen dan in een patroon waarbij de een graag wil en meer zin heeft, de ander voelt zich hierdoor onder druk gezet, of geeft met tegenzin toe, of weert af. Waardoor degene met meer zin zich afgewezen voelt. De seks wordt doelgerichter, mechanischer en eentoniger. Het wordt het zoveelste actiepunt van alles wat er moet in die week. De lol en passie gaat er vanaf, en dit is een in zichzelf versterkend patroon. Wat uiteindelijk zorgt voor een negatieve vicieuze cirkel.

Op zoek naar lol en loslaten van spontane zin, met aan de basis de beslissing om bewust meer tijd in te ruimen voor echte kwaliteitstijd samen is dan een belangrijk advies.

A: Aandacht en ruimte creëren om jezelf en de ander te leren kennen

Net heb ik het al even genoemd, zin in seks is een combinatie van een aantal dingen. Hoe jij reageert en welke omstandigheid en prikkel voor jou stimulerend werkt is handig om te weten. En hoe je dit wel of niet communiceert met je partner maakt een wereld van verschil. Aandacht om dit te mogen ontdekken en hierin te leren, als het goed is heb je een leven lang hiervoor, geeft ruimte en ontspanning. Alle ballen in je leven hebben invloed op je seksualiteit, ook de ballen die misschien niet zo voor de hand liggen en in eerste instantie niets met seksualiteit te maken lijken hebben. Seksualiteit, omschrijven we vanuit de wetenschap als een bio-psycho-sociaal fenomeen. In een vorige blog heb ik daar al eens over geschreven, https://www.hartenhechtwerk.nl/een-biopsychosociale-blik/. Hoe je omgaat met je lichaam en luistert naar signalen van je lichaam bijvoorbeeld kan een interessant balletje zijn om eens uit zoeken.  Aandacht en ruimte om jezelf en de ander in alle ballen van het leven te leren kennen is helpend en verrijkend.

N: Niet van A-Z

Als het gaat om seksueel contact, denken we vaak gelijk aan de daad ofwel de gemeenschap en het hele pakket, allebei opgewonden en klaarkomen, dus t/m de Z gaan.  Maar seksualiteit hoeft niet van A tot Z. Bij veel mensen leeft er het idee, “als ik begin met zoenen, of knuffelen, denkt die ander vast dat ik meer wil, maar dat wil ik niet, dus ik doe maar niks”. Dat is best jammer want daardoor is er minder intimiteit en laat je jezelf minder zien met waar jij behoefte aan hebt. Als je wel met A wilt beginnen en niet bij Z wil eindigen, is het fijn om die gedachte en dat “moeten”, los te laten. Uiteraardn is het ook goed om hierover te communiceren met elkaar en aan “verwachtingsmanagement” te doen. Van A naar E kan minstens zo fijn en plezierig zijn. En plezier is nu eenmaal het belangrijkste doel dus houd dat jezelf en de ander voor, pleasure is the measure!!!

S: Seksualiteit als iets positiefs ervaren

Stellen die het leuk samen houden, ervaren seksualiteit als iets positiefs. Beetje een open deur misschien maar ons systeem werkt met een soort beloningssystem. De ervaringen die we opdoen onthouden we voor een volgende keer, dus als dat een positieve ervaring is, dan willen we wel, die volgende keer. Maar als die ervaring niet zo fijn is dan is er uiteraard minder zin voor de volgende keer. Wederom, doe het met plezier of doe het niet, wel zo fijn ook voor de toekomst.

Leren jongleren met die ballen

Er is best wat nodig  om die balans te krijgen, er zijn veel dingen om rekening mee te houden. Het kan gebeuren dat als er balans is, er in één keer een andere bal wordt opgegooid en dat je daardoor weer van vooraf aan de balans moet hervinden. Al met al nog al een gedoe dus. Het erkennen van een grote/kleine disbalans, het praten met elkaar en op zoek gaan naar welke bal of ballen hierin verstorend werken is dan wat je te doen staat mits je verder wilt komen. Soms is het uiteraard even wat het is en is dat ook prima om te erkennen.  Wat hierbij een geruststellende gedachte is, is het volgende : “Problemen met seksualiteit zijn “normaal”, en ze dragen een mogelijkheid tot groei in zich, maar dat vraagt wel stilstaan bij en kwetsbaar zijn over”. En dat laatste kan als de tijd er rijp voor is.

Ballen zijn er om mee te spelen. Spelen met meerdere ballen heet jongleren. Leren jongleren in ons leven, we hebben er ons hele leven de tijd voor. Net als seks, ook dat is een leven lang leren. Leren hoe we plezier kunnen en mogen hebben en onszelf geruststellen, dat het ok is dat de bal soms valt,  dat is het belangrijkste. Veel (leer) plezier toegewenst!

Voor nog meer inspiratie, leestips en leuke oefeningetjes de volgende tips:

 

 

 

 

Aanvaarding

Aan·vaar·den (aanvaardde, heeft aanvaard )1beginnen te doen; = ondernemen: een reis aanvaarden 2 zich laten welgevallen 3in bezit of gebruik nemen

Aanvaarding: bestaat zowel uit vrijwilligheid als tolerantie, zonder evenwel het aspect ‘dulden’ of ‘berusting’ in die laatste betekenis. Aanvaarding drukt immers een positieve waardering uit, in tegenstelling tot ‘dulden’ dat een indirecte afwijzing inhoudt. Aanvaarding is sterk gerelateerd aan het woord ‘acceptatie’.

Dat is wat mij nu te doen staat, aanvaarden en gaan berusten in deze situatie, waar ik, mét de hele wereld in zit. Maar hoe dan??? Mijn hoofd zit vol met alles wat er online op mij af komt, alles wat er geregeld moet worden, alles wat er zou kunnen gebeuren en alles wat er hier thuis nu al gebeurd. Mijn gedachten, gevoelens en emoties springen alle kanten uit. Stress, verdriet en onrust staan wat meer op de voorgrond. Hoe moet dit met mijn praktijk, mijn studie en cliënten? De online opties en mogelijkheden stromen binnen via social media en via de mail. En om mij heen lijkt iedereen vrij makkelijk te switchen naar alternatieven. Hoe ga ik dit doen? Hoe zal dit gaan met mijn naasten, familie en vrienden? Hoe zal dit gaan met de mensen die sowieso al leven in barre omstandigheden? Met iedereen hier thuis is het lastiger voor mij om me terug te trekken en mezelf te kalmeren dat maakt dat ik wat langer in een piekermodus blijf hangen en de neiging heb te stressen. Toch is er ook een andere kant. Er zijn kansen en er is gezelligheid en reuring in mijn huis. Turn-challengen met mijn dochter (planken langer dan 2 minuten), aan de keukentafel met mijn puberzoon praten over literatuur, elke dag koffiedrinken met mijn geliefde, kastjes die eindelijk eens opgeruimd worden en veel creativiteit in huis. Kortom een unieke gezinservaring die we ons leven lang niet gaan vergeten.

Overlevingsmodus

Ik realiseer mij dat we allemaal soort van in de overlevingsmodus gaan. Niet zo gek, het gaat om een ziekte die dodelijk zou kunnen zijn, dus het gáát om overleven. Dit bekent voor de een meer dan keihard werken aan het bed of in de supermarkt (waarvoor respect!). Voor de ander betekent dit alles letterlijk van zolder halen om thuis zo goed als het kan, door te gaan met werken. En voor weer een ander betekent dit een tijdelijke carrière-switch naar juf/meester, activiteitenbegeleider, facilitair dienstverlener en maaltijdbezorger. We vechten ons er doorheen, gaan in de actie-modus en zijn creatief en flexibel in het zoeken naar mogelijkheden. Ik doe mee en ik vind het moeilijk. Er sluimert een soort gevoel dat ik, naast de actie-modus, ook een andere modus nodig heb om uit de pieker-modus te blijven. Dit moet ik serieus nemen. Een zijns-modus waarin ik stil mag zijn, en kan gaan schakelen en wennen aan deze gekke situatie. Waarin ik deze reis kan leren aangaan en aanvaarden. Een modus waarin ik mezelf kan kalmeren en geruststellen, waar ruimte is voor verdriet en onmacht, en waarin mijn wezen naar aanvaarding en vertrouwen mag komen. Het is een uitdaging deze modus te vinden in een rijtjeshuis met een gezellige puber, een energiek meisje en een hardwerkende man continu thuis. Het lukte soms en soms niet. Stilstaan bij die mooie momenten die er ook zijn, dat hielp me er deze eerste weken bij.

Zijnsmodus & dankbaarheid

Ik ben dankbaar voor een programma als “Floortje naar het einde van de wereld”, kijken naar beelden van ongerepte natuur en mensen met een missie geven mij hoop. Ik ben dankbaar voor de natuur, die gewoon zijn gang gaat, de vogels die in mijn achtertuin driftig zoeken naar takjes voor hun te bouwen nestjes. Ik ben dankbaar voor muziek, een taal die meer is dan woorden, die diep in mij binnen kan komen en mij raakt. Ik ben dankbaar voor kunst en creativiteit, samen met mijn kids knutselen we wat af. Ik ben dankbaar voor collega’s met inventieve oplossingen en suggesties. Ik ben dankbaar voor alle initiatieven die opkomen waaruit een grote blijk van saamhorigheid en zorg voor elkaar blijkt. Ik ben dankbaar voor dat rondje buiten fietsen en de weerelementen die er hoe dan ook zijn. Ik ben dankbaar voor alle baksels die hier gemaakt worden. Ik ben dankbaar voor deze schrijfmomentjes, reizend met woorden langzaamaan komen tot aanvaarding en berusting. Dat geeft hoop en kracht om door te gaan.

Pendelen

Het zal de komende tijd een soort pendelen en bewust kiezen blijven tussen deze modusvormen. Van actie-modus, naar zijns-modus, soms via piekermodus. Ik realiseer mij dat ik de luxe heb om überhaupt te pendelen, ik hoef niet keihard te werken en continu in de actiemodus te zijn. Dat maakt het dubbel, kan ik dan wel genieten van de rust die ik kan nemen, en van de momenten zoals zonet genoemd? En toch denk ik dat ik het zo moet aangaan, deze weg van aanvaarding. Dit helpt mij om niet al te gespannen en gestrest te raken en op die manier goed voor mezelf en voor mijn gezin te blijven zorgen. Dit staat ons allemaal te doen, wat voor de een makkelijk is dan de ander. Het blijft pendelen, niet alleen in de verschillende modussen. Elke dag is anders, de ene dag gaat beter dan de andere dag en dat is wat het is.

“In mijn zijns-modus-momentjes denk ik aan ons mensen. Ik hoop en bid dat we het volhouden, dat we kracht, moed en alles wat er maar nodig is mogen ontvangen om deze crisis door te komen. Ik hoop dat we allemaal tot aanvaarding mogen komen en deze reis moedig mogen gaan. Ik hoop dat er ruimte is voor alle verschillende gevoelens en dat iedereen een weg mag vinden in de aanvaarding hiervan. Ik zelf kan uiteraard niet letterlijk bij iedereen “zijn”. De Liefde kan wel bij ons allen Zijn, daar wil ik op vertrouwen en gericht zijn. Vertrouwen in Liefde en Leven!”    

Een biopsychosociale blik

Met veel plezier ben ik dit jaar begonnen aan een opleiding in de seksuologie. Een van de eerste dingen waar ik bewuster van wordt,  is dat de seksuologie al lange tijd niet meer benaderd wordt door het ‘driftdenken’ onder andere  gevormd door Freud, maar vanuit een “biopsychosociale” benadering. In deze benadering is er plaats voor de lichamelijke (biologische), psychologische en sociologische aspecten die een rol spelen bij seksuele behoefte, seksuele beleving en seksueel gedrag (uit Sexcounseling, van Marijke IJff). Als Gestalttherapeut komt me dit bekend voor, alleen vanuit de gestalt wordt het benoemd als het hele veld betrekken, de wisselwerking tussen individu en dat veld, of omgeving, en gaat het meer om een zogenaamde holistische benadering. Bij het luisteren van een podcast van psychiater Paul Verhaege vallen dingen samen en voel ik een behoefte opborrelen om er een samenhangend geheel van te bloggen….

Biopsychosociale model

Volgens Verhaege is het zogenaamde biopsychosociale ‘kijken’ al langer belangrijk en bekend, niet alleen binnen seksuologie, maar in het hele kader van gezondheid en ziekte. Maar is het lange tijd slechts een mooi idee geweest, waarbinnen de biomedische blik dominant is (geworden). Dit is onder andere te verklaren doordat via  allerlei maatschappelijke en religieuze invloeden het lichaam in de loop van de tijd meer en meer opgevat werd als een te onderzoeken mechaniek. De opkomende (medische) wetenschap en de vrijheid alles te onderzoeken heeft veel gebracht. De schaduwkant is dat de natuur en het menselijk lichaam versmalt zijn tot ‘dingen’. Ook het christelijke neerkijken op het lichaam, als slechts ‘het vlees’ heeft hierin bijgedragen, maar heeft dus ook de moderne wetenschappelijke geneeskunde met al haar resultaten mogelijk gemaakt. (uit de brochure “Wij en ons lichaam” van de PKN). Het dualisme, een scheiding tussen lichaam en geest, is hieruit voortgekomen en in stand gehouden. Het lichaam werd vroeger beschouwd als aards, tijdelijk en verwerpelijk, de ziel, of de geest daar ging het om. Geest ging boven lichaam, ziekte werd gezien als straf van God. Tegenwoordig slaat het eerder de andere kant op, en neigen we naar een perfect en gezond lichaam te streven, bij ziekte zoek je een dokter op en niet meer de kerk. Lichaam gaat boven geest. Het gevaar van dit dualisme, vanuit welke oorzaak dan ook, is dat we niet meer goed ons lichaam aanvoelen en bijvoorbeeld bepaalde lichamelijke klachten, zoals buikpijn, niet kunnen duiden, misschien überhaupt wel niet voelen, en ook niet op kunnen anticiperen. Verhaege pleit in zijn boek Intimiteit en in de podcast voor een holitische, ofwel biopsychosociale visie, en het loslaten van dit dualisme.

Holistische visie

In een holistische visie is alles met alles verbonden. Een geschikte metafoor hiervoor is die van een tandwielenstructuur, waarin de verschillende onderdelen voortdurend met elkaar in interactie zijn. Verander één element, en alles verandert. Dit beeld vind ik ook terug in mijn opleiding. Het volgende modelletje illustreert dit mooi. En zoals mijn opleider zei, als je aan eentje gaat draaien verandert er automatisch ook bij de andere tandwielen iets.

Stress

Verhaege gebruikt als sleutelwoord “stress” om te gebruiken in het holistische netwerk en in deze holistische benadering. De oorzaak van welke stress dan ook, ligt vaak in het psychosociale veld (ziekmakende werkplek, een vechtscheiding, gepest worden etc), de gevolgen zijn medisch/biologisch en psychologisch. Langdurige blootstelling aan stress maakt ons ziek. Lichaam, bewustzijn, omgeving en interacties met anderen vormen een complex geheel waarvan gezondheid of ziekte het resultaat is. Met deze stelling kan het ooit vanzelfsprekende lichaam-geest dualisme aan de kant gezet worden. Stress zorgt voor verstoring in het aanpassingssysteem tussen individu en omgeving, de tandwielen lopen stroef of eentje gaat stilstaan en het hele systeem komt stil te vallen, hapert, versnelt of gaat een andere kant op draaien. Hoe we hiermee omgaan kan onze kwaliteit van leven en gezondheid beïnvloeden. Als we dit bekijken vanuit de tandwielenmetafoor is de vraag niet alleen meer waar precies de oorzaak ligt en of die überhaupt in één veld te vinden is, het is immers een wisselwerking. De vraag is breder geworden en zoekt naar hoe we het gehele systeem in een andere, gezondere balans kunnen krijgen en welke ingang daar in eerste instantie het meest toegankelijk voor is.

Intiem zijn met jezelf

Prachtig deze theorie maar hoe kan ik daar nu mee verder in de praktijk, denk ik dan en jij als lezer misschien ook. En tegelijkertijd is een van mijn beweegredenen voor deze opleiding, juist ook om meer van de biomedische kant van seksuologie te leren. Als ik me teveel ga focussen op deze biologisch/medische dimensie van seksualiteit, is de kans dus aanwezig té narrow minded en eenzijdig te zijn. Iets waarvan ik zojuist gesteld heb dat dit dualisme in de hand werkt. Hier alert op zijn in de praktijk, neem ik me voor. Echter wat vooral indruk op mij maakt, en wat de clue is, in Verhaeges pleidooi, is zijn benadrukking op het hebben van een goede relatie met onszelf. En daarmee bedoeld hij een relatie met het geheel van wie we zijn, dus ook met ons lichaam. Intiem zijn met jezelf. Jezelf kennen en stilstaan bij jezelf. Omdat we de neiging hebben dualistisch met onze geest en ons lichaam om te gaan is het af en toe nodig om de tandwielen een beetje stil te zetten en eens even onder de loep te nemen of ze nog wel lekker draaien.

Vertragen en stilstaan

Vorige week had ik een ervaring bij een supervisiemoment waar ik ervoer hoe goed het is om gewoon even stil te staan, te landen.  We (de gestaltsupervisor en 2 andere collega’s) praatten over de zomer, over hoe fijn het is dat alles dan wat langzamer gaat. Wij allen ervoeren na de zomer, weer een rush, een drukte en ook ander contact met de mensen om ons heen, vluchtiger en oppervlakkiger. In de supervisie sessie was ruimte voor vertragen en voor echt even stilstaan bij onszelf en elkaar. Ik kwam er uitgerust en voldaan van terug, terwijl het toch om 3 uur supervisie ging, waarbij we echt niet alleen gebabbeld hebben over de zomer. Er was alleen geen tot weinig stress, en we waren met volle aandacht aanwezig en dit werkte verkwikkend, er was sociologisch gezien echte verbinding en wederzijds contact. Dit bracht me vervolgens in een hernieuwde verfrissende relatie met mezelf en gaf me energie om weer verder te gaan.  Vertragen, stilstaan bij jezelf en de ander, de intieme relatie met jezelf en je lichaam, nodig voor iedereen en behoorlijk relevant binnen de seksuologie. De seksuologie met haar biopsychosociale benadering zoals ik die nu leer, is wellicht haar tijd ver vooruit en een voorbeeld voor de gehele wetenschap over ziekte en gezondheid. Ik zie er naar uit om al die dimensies nog meer te verkennen, te bestuderen en te integreren in de praktijk. Mijn “tandwielen” gaan er in ieder geval nu al op een andere manier van draaien, de biologische/medische kennis en kunde, de psychologisch besproken fenomenen en de sociale interactie met docent en studenten geven me de juiste flow en input om te hierover te mijmeren, te bloggen, om tot mezelf te komen en bevestigd te worden in wat ik aan het doen ben.  Hoe is jouw interactie met jezelf, met je lichaam, met je omgeving en hoe bewust ben je daarvan, of geef je jezelf ruimte voor om bij stil te staan? Wil je de podcast luisteren die ik gebruikt heb in deze blog om hier verder over te mijmeren en om meer te weten hoe de huidige beeldcultuur dit stilstaan bemoeilijkt? Check dan deze Podcast van Paul Verhaege

 

 

1 2 3 4 5