Aanvaarding

Aan·vaar·den (aanvaardde, heeft aanvaard )1beginnen te doen; = ondernemen: een reis aanvaarden 2 zich laten welgevallen 3in bezit of gebruik nemen

Aanvaarding: bestaat zowel uit vrijwilligheid als tolerantie, zonder evenwel het aspect ‘dulden’ of ‘berusting’ in die laatste betekenis. Aanvaarding drukt immers een positieve waardering uit, in tegenstelling tot ‘dulden’ dat een indirecte afwijzing inhoudt. Aanvaarding is sterk gerelateerd aan het woord ‘acceptatie’.

Dat is wat mij nu te doen staat, aanvaarden en gaan berusten in deze situatie, waar ik, mét de hele wereld in zit. Maar hoe dan??? Mijn hoofd zit vol met alles wat er online op mij af komt, alles wat er geregeld moet worden, alles wat er zou kunnen gebeuren en alles wat er hier thuis nu al gebeurd. Mijn gedachten, gevoelens en emoties springen alle kanten uit. Stress, verdriet en onrust staan wat meer op de voorgrond. Hoe moet dit met mijn praktijk, mijn studie en cliënten? De online opties en mogelijkheden stromen binnen via social media en via de mail. En om mij heen lijkt iedereen vrij makkelijk te switchen naar alternatieven. Hoe ga ik dit doen? Hoe zal dit gaan met mijn naasten, familie en vrienden? Hoe zal dit gaan met de mensen die sowieso al leven in barre omstandigheden? Met iedereen hier thuis is het lastiger voor mij om me terug te trekken en mezelf te kalmeren dat maakt dat ik wat langer in een piekermodus blijf hangen en de neiging heb te stressen. Toch is er ook een andere kant. Er zijn kansen en er is gezelligheid en reuring in mijn huis. Turn-challengen met mijn dochter (planken langer dan 2 minuten), aan de keukentafel met mijn puberzoon praten over literatuur, elke dag koffiedrinken met mijn geliefde, kastjes die eindelijk eens opgeruimd worden en veel creativiteit in huis. Kortom een unieke gezinservaring die we ons leven lang niet gaan vergeten.

Overlevingsmodus

Ik realiseer mij dat we allemaal soort van in de overlevingsmodus gaan. Niet zo gek, het gaat om een ziekte die dodelijk zou kunnen zijn, dus het gáát om overleven. Dit bekent voor de een meer dan keihard werken aan het bed of in de supermarkt (waarvoor respect!). Voor de ander betekent dit alles letterlijk van zolder halen om thuis zo goed als het kan, door te gaan met werken. En voor weer een ander betekent dit een tijdelijke carrière-switch naar juf/meester, activiteitenbegeleider, facilitair dienstverlener en maaltijdbezorger. We vechten ons er doorheen, gaan in de actie-modus en zijn creatief en flexibel in het zoeken naar mogelijkheden. Ik doe mee en ik vind het moeilijk. Er sluimert een soort gevoel dat ik, naast de actie-modus, ook een andere modus nodig heb om uit de pieker-modus te blijven. Dit moet ik serieus nemen. Een zijns-modus waarin ik stil mag zijn, en kan gaan schakelen en wennen aan deze gekke situatie. Waarin ik deze reis kan leren aangaan en aanvaarden. Een modus waarin ik mezelf kan kalmeren en geruststellen, waar ruimte is voor verdriet en onmacht, en waarin mijn wezen naar aanvaarding en vertrouwen mag komen. Het is een uitdaging deze modus te vinden in een rijtjeshuis met een gezellige puber, een energiek meisje en een hardwerkende man continu thuis. Het lukte soms en soms niet. Stilstaan bij die mooie momenten die er ook zijn, dat hielp me er deze eerste weken bij.

Zijnsmodus & dankbaarheid

Ik ben dankbaar voor een programma als “Floortje naar het einde van de wereld”, kijken naar beelden van ongerepte natuur en mensen met een missie geven mij hoop. Ik ben dankbaar voor de natuur, die gewoon zijn gang gaat, de vogels die in mijn achtertuin driftig zoeken naar takjes voor hun te bouwen nestjes. Ik ben dankbaar voor muziek, een taal die meer is dan woorden, die diep in mij binnen kan komen en mij raakt. Ik ben dankbaar voor kunst en creativiteit, samen met mijn kids knutselen we wat af. Ik ben dankbaar voor collega’s met inventieve oplossingen en suggesties. Ik ben dankbaar voor alle initiatieven die opkomen waaruit een grote blijk van saamhorigheid en zorg voor elkaar blijkt. Ik ben dankbaar voor dat rondje buiten fietsen en de weerelementen die er hoe dan ook zijn. Ik ben dankbaar voor alle baksels die hier gemaakt worden. Ik ben dankbaar voor deze schrijfmomentjes, reizend met woorden langzaamaan komen tot aanvaarding en berusting. Dat geeft hoop en kracht om door te gaan.

Pendelen

Het zal de komende tijd een soort pendelen en bewust kiezen blijven tussen deze modusvormen. Van actie-modus, naar zijns-modus, soms via piekermodus. Ik realiseer mij dat ik de luxe heb om überhaupt te pendelen, ik hoef niet keihard te werken en continu in de actiemodus te zijn. Dat maakt het dubbel, kan ik dan wel genieten van de rust die ik kan nemen, en van de momenten zoals zonet genoemd? En toch denk ik dat ik het zo moet aangaan, deze weg van aanvaarding. Dit helpt mij om niet al te gespannen en gestrest te raken en op die manier goed voor mezelf en voor mijn gezin te blijven zorgen. Dit staat ons allemaal te doen, wat voor de een makkelijk is dan de ander. Het blijft pendelen, niet alleen in de verschillende modussen. Elke dag is anders, de ene dag gaat beter dan de andere dag en dat is wat het is.

“In mijn zijns-modus-momentjes denk ik aan ons mensen. Ik hoop en bid dat we het volhouden, dat we kracht, moed en alles wat er maar nodig is mogen ontvangen om deze crisis door te komen. Ik hoop dat we allemaal tot aanvaarding mogen komen en deze reis moedig mogen gaan. Ik hoop dat er ruimte is voor alle verschillende gevoelens en dat iedereen een weg mag vinden in de aanvaarding hiervan. Ik zelf kan uiteraard niet letterlijk bij iedereen “zijn”. De Liefde kan wel bij ons allen Zijn, daar wil ik op vertrouwen en gericht zijn. Vertrouwen in Liefde en Leven!”